اتاق سفید

هر شب به شوق این‌که دوباره سر از اتاق پدرم دربیاورم و از در بسته آن اتاق عبور کنم، زود می‌خوابیدم. نیمه‌های شب از خواب می‌پریدم و همیشه چند نفر به جز خودم آن‌جا بودند. به طرز باورنکردنی‌ای احساس بزرگی می‌کردم. انگار یک‌شبه ده سال بزرگ‌تر شده باشم. همه‌شان به من احترام می‌گذاشتند و طوری رفتار می‌کردند که انگار آدم مهمی هستم. یک‌جورهایی احساس می‌کردم این اعتبار را پدرم به من داده است و این احساس لذت‌بخشی بود. امشب هم مثل بقیه شب‌ها بیدار که شدم، در اتاق پدرم بودم و این بار اتاق شلوغ‌تر از همه شب‌ها بود. مثل همیشه تا بیدار شدم، یوتاب به طرفم آمد. دستش را روی شانه‌ام گذاشت و با صدایی که انگار در پس‌زمینه‌اش موسیقی ملایمی نواخته می‌شد، گفت:

– خوش آمدی قهرمان جوان ما! امشب کارهای مهمی داریم و همه به کمکت احتیاج داریم.